Igdrasil to według północnych opowieści ogromny, wiecznie zielony jesion, na którym wspiera się sklepienie niebieskie. Jesion był symbolem wiedzy i przeznaczenia- u jego korzeni biło źródło mądrości, w konarach kryła się tajemnica magicznego pisma run. Odyn, chcąc Poznań to pismo, przebił się włócznia i powiesił na gałęzi niezwykłego drzewa. Wisiał na niej przez dziewięć dni i dziewięć nocy. Później, gdy zapragnął spróbować wody ze źródła mądrości, oddał za nią olbrzymowi Mimirowi własne oko. Dzięki tym ofiarom zdobył tajemną wiedzę i stał się naprawdę wszechpotężnym panem życia i śmierci, znającym wszystkie tajemnice losu bogiem mądrości.
Odyn był bogiem bardzo ambitnym, wciąż chciał być doskonalszy. Kiedyś zdobył eliksir zapewniający mądrość i poetycki talent. Napój powstał z krwi mędrca zabitego przez złe karły. Strzegła go niewinna dziewczyna, ukryta za potężną skałą. Zdecydowany na wszystko Odyn przewiercił skałę, uwiódł dziewczynę i wypił cały eliksir, a następnie, zamieniwszy się w orła, uciekł. Jednak trudno mu było lecieć z takim ciężarem w żołądku, więc po drodze wylewał dziobem nadmiar cennego płynu prosto do naczyń, które przygotowali bogowie. Eliksir zapewnił bogom i ludziom natchnienie. Dzięki niemu narodziła się poezja.
Skandynawska poezja z dumą i patosem sławiła czyny wojowników walczących i ginących w bitwach. Sam Odyn mówił poetyckim językiem, a wypowiadane przez niego zdania układały się w rymy.
